کشف یک قطعه‌ از نامه‌ای متعلق به قرن هفدهم، دیدگاه دیرینه درباره رابطه ویلیام شکسپیر و همسرش، آن هاتاوی را به چالش کشیده است.
بر خلاف تصور عمومی که شکسپیر را شوهری دور از خانواده معرفی می‌کند، این سند جدید نشان می‌دهد که آن هاتاوی نیز در لندن همراه او زندگی می‌کرده و حتی در امور مالی شریک بوده است.
سال‌هاست که تصور می‌شود ازدواج ویلیام شکسپیر با آن هاتاوی چندان خوشایند نبوده، او برای پیگیری حرفه‌اش در تئاتر به لندن نقل مکان کرده و همسرش را در استراتفورد رها کرده است.
اکنون یکی از متخصصان برجسته شکسپیر، قطعه‌ای از نامه‌ای مربوط به قرن هفدهم را تحلیل کرده که ظاهراً نوری تازه بر رابطه این زوج می‌اندازد و این تصور دیرینه را که آن‌ها هیچ‌گاه در لندن با هم زندگی نکرده‌اند، به چالش می‌کشد.
متیو استگل، استاد ادبیات انگلیسی مدرن در دانشگاه بریستول، گفته است این متن نشان می‌دهد که شکسپیر و همسرش در آدرسی ناشناخته در خیابان ترینیتی (که اکنون به نام لیتل ترینیتی لین در شهر لندن شناخته می‌شود) اقامت داشته‌اند. همچنین، این متن حاکی از آن است که آن‌ها به‌طور مشترک با پولی که شکسپیر برای یتیمی به نام «جان باتس» به امانت گرفته بود، همکاری داشته‌اند.
به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، این نامه که خطاب به «خانم شکسپیر محترم» نوشته شده، به مرگ آقایی به نام باتس و پسری به نام جان اشاره می‌کند که «بی‌پدر» مانده است، همچنین از زنی به نام خانم باتس یاد می‌کند که از «آقای شکسپیر» خواسته بود از این پول برای فرزندش مراقبت کند تا زمانی که به سن قانونی برسد. به نظر می‌رسد شکسپیر از پرداخت پولی که به جان باتس تعلق داشت، خودداری کرده بود.
استگل می‌گوید: «نویسنده نامه معتقد است که خانم شکسپیر به‌طور مستقل به پول دسترسی دارد. آن‌ها امید دارند که خانم شکسپیر بتواند بدهی همسرش را بپردازد. آن‌ها از او نمی‌خواهند که واسطه شود، بلکه می‌خواهند خود او پرداخت را انجام دهد؛ همانند شخصیت آدریانا در نمایش‌نامه «کمدی اشتباهات» که متعهد می‌شود بدهی شوهرش را بپردازد، حتی اگر قبلا از آن بی‌خبر بوده است.
استگل اضافه کرد: «در حدود ۲۰۰ سال گذشته، دیدگاه غالب این بوده که همسر شکسپیر تمام عمر خود را در استراتفورد گذرانده و شاید حتی هرگز به لندن نرفته باشد.»
این سند که از زوجی سخن می‌گوید که در خیابان ترینیتی سکونت داشتند، نشان می‌دهد که او زمان قابل توجهی را با شوهرش در پایتخت گذرانده است.
این قطعه نامه به‌صورت اتفاقی در صحافی کتابی در کتابخانه کلیسای جامع هیرفورد حفظ شده بود. اگرچه در سال ۱۹۷۸ کشف شد، اما عمدتاً ناشناخته باقی مانده بود چون کسی نتوانسته بود نام‌ها یا مکان‌های ذکرشده در آن را شناسایی کند.