۲۱ مرداده ماه، زادروز مهرانه مهین‌ترابی است؛ بازیگری گزیده‌کار اما خاطره‌ساز.
این بازیگر که عموما خود را از جار و جنجال و هیاهو به دور نگه می‌دارد، امروز ۶۸ ساله می‌شود و ما در ایسنا به انگیزه زادروز این هنرمند، نگاهی کوتاه داریم بر بخشی از کارنامه‌اش که شاید برای مخاطبان تازگی بیشتری داشته باشد.
مهین‌ترابی چندان اهل گفت‌وگوهای مطبوعاتی نیست اما گاهی در برخی از برنامه‌های هنری حضور پیدا می‌کند.
او ۸ سال پیش همزمان با تولد ۶۰ سالگی‌اش در مراسمی که با حضور جمعی از دوستانش در موزه هنرهای دینی برگزار شد، گفته بود: بهزاد فراهانی از اولین کسانی است که مرا به دنیای هنر، رویا و خیال‌پردازی برد. هیچ وقت یادم نمی‌رود زمانی که آقای بهزاد فراهانی از رادیو داستان می‌خواند و ما به جز صدای ایشان چیز دیگری نداشتیم و صدایش یادآور خاطرات بچگی‌های من است.
جادوی همان دوران، او را به انتخاب رشته هنری در دانشگاه سوق داد و مهین‌ترابی در دانشکده هنری زیبای دانشجوی رشته بازیگری تئاتر شد.
او زمستان سال گذشته در مراسم نکوداشت یکی از استادان خود، ادنا زینلیان، طراح پیشکسوت لباس حاضر شد و با یادآوری خاطراتی از دوران دانشجویی خود گفت: چیزی درون بعضی آدم‌ها هست که دیگران را جلب و جَلد می‌کند. من سال ۱۳۵۸ در دوران تحصیل در دانشگاه، استادان زیادی داشتم و چون در فرودگاه مهرآباد، شب کاری می‌کردم و بعد می‌آمدم دانشکده، انتظار داشتم کلاس‌ها چیزی به دانسته‌های من اضافه کند که برخی از کلاس‌ها چنین نبود ولی یادم می‌آید روز اولی که خانم زینلیان به کلاس آمد، با یک خانم با انرژی، پرجنب و جوش و باانگیزه فوق‌العاده روبه‌رو شدم.از همان موقع مهرش به دل من نشست. اهل ادا و دروغ نبود چون نمی‌توان ادای یک چیزهایی را درآورد یا تظاهر کرد. انرژی‌ای که از آدم‌ها ساطع می‌شود، حقیقی بودن و راست بودن آنها را برملا می‌کند.
مهین‌ترابی همچون بسیاری از هم‌نسلان خود فعالیت هنری را با تئاتر آغاز کرد. نخستین بار با بازی در نمایش «تله» نوشته محسن یلفانی و کار خانم دیانا روی صحنه رفت و در ادامه، بازی در نمایش‌هایی همچون «الموت» به کارگردانی مجید جعفری، «گل و قداره» کار بهزاد فراهانی، «بلبل سرگشته»، «جامانده» کار بهار محمودزاده و ... حضور خود را به عنوان بازیگری صاحب ذوق در تئاتر تثبیت کرد.
آخرین نقش‌آفرینی او در تئاتر به بازی در نمایش «در مصر برف نمی‌بارد» به کارگردانی دکتر علی رفیعی برمی‌گردد که سال ۸۱ در جشنواره تئاتر فجر در تالار وحدت روی صحنه رفت.
اما مشغولیت در پروژه‌های تصویری و مجموعه‌های تلویزیونی مانند «همه بچه‌های من» و «کتابخانه هدهد» هر دو به کارگردانی مرضیه برومند، «داستان یک شهر» کار اصغر فرهادی، «زمانه» ساخته حسن فتحی، «نرگس» کار سیروس مقدم، «صاحبدلان» به کارگردانی محمد حسین لطیفی، «یادداشت‌های کودکی» به کارگردانی پریسا بخت‌آور، «قطار ابدی» به کارگردانی مشترک بهروز بقایی و رضا عطاران،«شمس‌العماره» به کارگردانی سامان مقدم، «همسران» و «خانه سبز» کار مشترک بیژن بیرنگ و مسعود رسام و ... او را نیز مانند تعدادی دیگر از همکارانش از صحنه تئاتر دور کرد.
مهین‌ترابی که کار سینما را با بازی در فیلم «گل‌بهار» در سال ۱۳۶۵ آغاز کرد، در ادامه حضور خود در این عرصه در آثار دیگری چون «نگین» ساخته اصغر هاشمی، «شور زندگی» کار فریال بهزاد، «سفر پرماجرا» ساخته سیامک اطلسی، «برگ برنده» کار سیروس الوند، «دوران سربی» ساخته خسرو معصومی و ... به ایفای نقش پرداخت و یکی از آخرین حضورهای او در سینما به بازی در فیلم «آتش بس۲» به کارگردانی تهمینه میلانی برمی‌گردد.
اما عموم مردم مهین ترابی را با مجموعه‌های تلویزیونی «همسران» و«خانه‌ی سبز» به یاد دارند.
او در مجموعه «خانه سبز» با خسرو شکیبایی همبازی شد.
آنان پیش‌تر در تئاتر با هم همکاری کرده بودند.
مهین‌ترابی در یکی از معدود گفت‌وگوهای خود با ایسنا درباره همکاری با شکیبایی گفته است: او را از سال ۱۳۶۰ می‌شناسم. در نمایش «الموت» به کارگردانی مجید جعفری نقش کوتاهی را بازی می‌کردم و او نقش ملک‌شاه سلجوقی را بازی می‌کرد. همیشه تحسینش می‌کردم که روی صحنه فوق‌العاده بود و من که دختر جوانی بودم، مفتون بازی بی‌نظیر او می‌شدم. خلاقیت‌هایش و اصرارش برای خواندن هزارباره‌ی متن برای پیدا کردن یک چیز تازه همیشه برایم جالب بود.